Miał zamiar zamówić trochę sake, ale zmęczenie za bardzo
dawało mu się we znaki. Zrezygnował więc i ospale skierował się
do pokoju jaki dostał. Mały, z obdrapanymi ścianami, w którym
znajdowało się jedynie łóżko, niewielki stolik oraz jedno
krzesło, tak wyglądał pokój w którym miał zamiar odpocząć.
Jednak nie robiła mu w tym momencie różnicy ilość luksusów lub
ich brak. Chciał po prostu zasnąć.
Gdy tylko wszedł, powiesił płaszcz na krześle stojącym pod
oknem, a resztę swoich rzeczy położył pod ścianą. Następnie
rzucił się bezwładnie na łóżko, po czym zasnął niemal
natychmiast.
Obudził się nagle. Czuł się jakby coś wyrwało go siłą ze
snu. Nie był już zmęczony, jednak odkąd tylko otworzył oczy,
miał wrażenie, że coś jest nie tak. Uczucie to wzmagało w nim
złe przeczucia. Nie wiedział, co oznacza ten niepokój. Intuicja
podpowiadała mu, że coś się wydarzy. Nie miał tylko pojęcia co
to by mogło być i czy istnieją jakieś powody do obaw.
Spojrzał za okno. Zza brudnej szyby wyłaniało się niebo,
które powoli przechwytywała ciemność.
- Czyli spałem dosyć długo - mruknął,
przeciągając się. Kątem oka dostrzegł, że jego broń leży
tam, gdzie ją położył. to go odrobinę uspokoiło.
- Pora się zbierać - wyszeptał i już miał wstawać, kiedy
usłyszał dźwięk tłuczonego szkła. Automatycznie odwrócił
głowę w stronę okna. Od razu spostrzegł, że było wybite.
"Kamień? Jakieś dzieciaki nie mają co robić?" - To
było pierwsze o czym pomyślał. Jednak już po chwili zmienił
zdanie. Zobaczył dym o niebieskim zabarwieniu, wydobywający się z
jakiegoś przedmiotu leżącego na podłodze. Nie przypominał on
kamienia, zupełnie, pod żadnym względem. Dym rozprzestrzeniał się
w zatrważającym tempie.
- Cholera! - krzyknął.
Zerwał się jak oparzony. Dym nie miał zapachu, przynajmniej
żadnego nie wyczuwał. Ale nie znaczyło to, że nie mógł być
niebezpieczny. Podbiegł do swojej kosy. Błyskawicznie chwycił ją
i próbował wydostać się z pokoju. W dziwny sposób zaczynało mu
szumieć w głowie. Wzrok przysłaniały mu jakieś niebieskie plamy.
Szarpnął za klamkę raz, potem drugi. Drzwi były zamknięte.
Chciał podnieść kosę i zniszczyć je. Przecież były tylko z
drewna, w dodatku wyglądały na stare.
"Niebieskie płatki? Kurwa" Przed oczami widział całe
masy spadających z sufitu płatków kwiatów. Opadały delikatnie,
powoli zapełniając całą podłogę.
Nie czuł ręki. Nie wiedział, czy nadal trzyma broń, czy może
ją upuścił. Coraz więcej płatków szybowało wesoło nad jego
głową. Wyglądały jakby tańczyły w powietrzu. Wirowały
ostrożnie wokół własnej osi, wykonując swoje subtelne piruety.
Upadł, lecz nawet tego nie poczuł. Nie mógł się ruszyć, co
również nie wywoływało na nim wrażenia. Leżąc na drewnianych
deskach nie widział nawet tych drobnych niebieskich kształtów,
które przyjemnie umilały mu przed chwilą obraz. Odpłyną w
bezwzględną nieświadomość.
Poczuł dotkliwe zimno, co sprawiło, że natychmiast otworzył
powieki. Początkowo od razu je zamknął, bo światło za bardzo go
raziło i było nie do zniesienia. Po chwili jednak mógł już bez
problemu patrzeć przed siebie. Pierwszym co dostrzegł był
mężczyzna, który przed chwilą wylał na niego wiadro lodowatej
wody. Wiedział to, bo ten jeszcze trzymał je w ręku.
Próbował poruszyć rękami. Nie udało mu się to. Był
przywiązany sznurem do metalowych krat, o które się opierał.
Dopiero teraz uświadomił sobie również, że cały czas siedział
na podłodze.
- Gdzie ja jestem? - powiedział chrypliwym, niewyraźnym głosem.
Nie widział już niebieskich obrazów, ale czuł się trochę
otępiały. Hałas w głowie również umilkł, z czego akurat się
cieszył.
Człowiek z wiadrem odszedł, znikając w drzwiach, nie
odpowiedziawszy nawet słowem. Wyglądał dosyć zwyczajnie jak na
porywacza. Hidan zastanawiał się, kim mógł być, bo na pewno nie
shinobi. Co więcej, czego on mógł od niego chcieć.
Znajdował się w jakimś dziwnym pokoju. Przed sobą widział
wiele...wszystkiego. Tak najłatwiej było mu to określić.
Pomieszczenie nie było małe, ale do ogromnych również nie
należało. Naprzeciw niego znajdowały się duże, zamknięte
skrzynie, więc nie mógł wiedzieć, co było w ich wnętrzu. Za to
spokojnie potrafił stwierdzić, że na nich leżała cała masa
worków z ryżem oraz mąką, która przy okazji wysypywała się z
co poniektórych. Oprócz nich zauważył też wielkie dzbany z winem
oraz małe skrzynki wypełnione butelkami, bale kolorowych materiałów
oparte o ścianę, rozmaite narzędzia, naczynia, w tym talerze i
garnki, pojedyncze książki, ubrania, wyglądające na całkiem
kosztowne, a także wiklinowe kosze, w których znajdowały się
liczne miecze, katany i łuki. Bronie te nie wydawały się Hidanowi
zbyt wyszukane, co więcej, nie wyglądały nawet na solidne.
Zastanawiało go to. Kto go mógł tu sprowadzić?
"Przetrzymują mnie w jakimś schowku, jak porwaną dziewicę"
zaśmiał się w myślach. Przez moment cała ta sytuacja wydała mu
się niemal komiczna.
Jego rozmyślania szybko zostały przerwane, bo po chwili do
"schowka" wszedł poważnie wyglądający mężczyzna. Miał
długie wąsy, które nadawały mu nieco ponure oblicze. Ubrany był
w elegancki strój, ale Hidan dojrzał u jego boku dwa bliźniacze
sztylety.
Mężczyzna przysunął krzesło, które stało gdzieś w
pobliżu. Usiadł dokładnie naprzeciw siwowłosego i popatrzył na
niego z lekceważącym uśmiechem.
- Akatsuki - zaczął po chwili - nie wiedziałem, że tak
łatwo będzie złapać kogokolwiek z was. A tu proszę, taka
niespodzianka!
- Kim jesteś? I gdzie ja jestem?! - krzyczał.
- Nie tak szybko. Powoli - uspokajał go gestem. - Mamy czas.
Bardzo dużo czasu. I wygląda na to, że to ode mnie zależy, jak
go wykorzystamy. Czyż to nie piękne?
- Czego chcesz? - zapytał rzeczowo, spokojnym tonem.
Postanowił, że musi wyciągnąć od niego jak najwięcej
informacji, dopiero potem pomyśli o reszcie.
- Zacznijmy od tego, że to ja tu będę zadawał pytania - w
tej samej chwili wyciągnął jeden ze sztyletów przejechał palcem
po jego ostrzu - a ty będziesz odpowiadał.
Stróżka krwi spłynęła po jego palcu, co przyjął z niekrytą
satysfakcją. Poza ta nie wywarła jednak na więźniu oczekiwanego
wrażenia.
- Chociaż...najpierw się przedstawię. W końcu nie co dzień
mam takiego gościa - szydził. Jego głos od początku brzmiał
udawaną wytwornością. - Nazywam się Junichiro Manabu. Jak
widzisz, znajdujesz się w moim małym królestwie!
- Ten składzik królestwem? A ty pewnie jesteś królem? -
postanowił mu się odgryźć. - Już słyszę jak ludzie skandują:
Wiwat królu pszenicy i mioteł! - mimowolnie zaśmiał się, choć
tego nie akurat nie planował.
Zobaczył jak twarz mężczyzny na jego oczach przybiera
ciemnoczerwony kolor. Hidan zgadywał, że udało mu się go
zdenerwować.
- Ty parszywy kundlu! - wściekał się. - Ty...chamie! - mówiąc
to rzucił się na swą ofiarę i przycisnął mu sztylet do gardła.
Nie posunął się jednak dalej. Hidan patrząc mu w oczy dostrzegł,
że tamten sam był zaskoczony tym co robi. Nie chcąc jednak stracić
twarzy, odsunął się trochę i przejechał sztyletem po ramieniu
Hidana, zostawiając tym samym głęboką ranę. Krew popłynęła z
niej gdy tamten znowu usiadł na krześle.
Milczał chwilę wpatrując się w więźnia. Był wyraźnie
niezadowolony, gdyż Hidan nie dość, że nawet nie syknął, to na
jego twarzy pojawił się uśmiech. To mu bardzo nie pasowało,
jednak postanowił kontynuować przesłuchanie.
- Ty lepiej nie podskakuj, bo następnym razem nie będę miał
litości - zagroził. Z jego głosu wyparowała cała naciągana
elegancja, odkrywając tym samym jego prymitywny charakter. - A
teraz gadaj, jak się nazywasz?
Siwowłosy od momentu nagłego ataku nie przestawał się drwiąco
uśmiechać. Już zdał sobie sprawę z jakim typem osoby ma do
czynienia. Wiedział, że nie ma się czego obawiać.
"Nie zna nawet mojego imienia? Trochę to dziwne..."
stwierdził.
- Hidan - odpowiedział posłusznie. Czekał na dalszy rozwój
rozmowy.
- Po co tu przybyłeś?
- Chciałem się wyspać - ostatecznie, był w tym cień
prawdy.
- Nie pleć bzdur! Nie wierzę, że tylko po to tu jesteś! Nie
jestem idiotą! Nie będziesz tu sobie ze mnie żartował!
- Naprawdę? - rzucił pogardliwie, po czym zachichotał.
Gniew Manabu znów wybuchnął z ogromną gwałtownością. Jego
twarz znów przypominała kolorem dojrzałego pomidora, a usta
zaciskały się jak mocne spinacze. Jak wściekły pies zerwał się
z krzesła, które przewróciło się na bok. W zaciśniętej dłoni
trzymał swój sztylet, którym ranił Hidana na oślep. Zadał mu
wiele płytkich ran, lecz w końcu wbił broń w jego klatkę
piersiową, cały czas mając zamknięte oczy. Otworzył je dopiero,
gdy odskoczył od więźnia, dysząc ciężko. Sztylet tkwił nadal w
ciele ofiary.
Hidan był pod wrażeniem, jak łatwo można było zdenerwować
tego człowieka oraz jak raptownie on reagował na jego słowa.
Dziwił się temu, że raniąc go miał zamknięte oczy. Czy był aż
takim tchórzem? Doszedł do wniosku, że to na pewno nie żaden
morderca, co więcej, raczej miał słabe nerwy i nie potrafił nad
sobą zapanować. Lecz to była bardzo dobra wiadomość dla jego
zakładnika. Dlatego też postanowił ją wykorzystać w odpowiedni
sposób.
Mimo że był osobą odporną na ból, czuł doskonale jak ten
promieniuje od zranionego miejsca i rozpływa się po całym ciele.
Krew sączyła się powoli z nacięć. Nie dawał tego jednak po
sobie poznać. Z resztą, takie lekkie zadrapania nic dla niego nie
znaczyły.
- Będziesz teraz gadał?!
- Może – odparł spokojnie, trochę zawadiacko.
- Widać było jak Manabu zaciska nerwowo pięści.
- Ilu ludzi macie w tej organizacji?
- Paru jest...
- Nazwiska! - wrzeszczał. Wydawało się, że przez te nerwy
był strasznie roztrzęsiony.
To pytanie zdziwiło go. Nie było wątpliwości, że ten
mężczyzna nie należy do ANBU. Zdecydowanie nie nadawał by się na
jednego z nich. Dlaczego więc chce wiedzieć o nich tyle? Chciał
sprzedać informacje? A może był łowcą nagród? Tylko jak na
łowcę całkiem kiepskim... Mimo to było kilka rzeczy, których nie
rozumiał.
- Gdzie jest wasza siedziba? Kto jest waszym przywódcą? - Nie
poddawał się tamten i z uporem maniaka zadawał wciąż nowe
pytania odnośnie Akatsuki.
Znudziło mu się już znoszenie jego krzyków. Nawet
rozwścieczanie go przestało być wystarczająco zajmujące. Cała
ta sytuacja zaczęła go bardzo denerwować. To wszystko trwało już
stanowczo za długo. Uświadomił sobie, że dał się złapać przez
skończonego idiotę. Jakiś kompletny amator związał go lichym
sznurkiem i przetrzymywał w piwnicy, czy czym było to miejsce.
„Śmieszne, po prostu śmieszne”.
Natychmiast podjął decyzję. Plan nasunął mu się już
wcześniej. Wystarczyło tylko poczynić ostateczny krok.
- Co planujecie? Po co wam jinchuuriki? Co chcecie z nimi
zrobić?
Milczał, co jego oprawcę doprowadzało do totalnej furii. By
pomnożyć ten efekt Hidan zaczął śmiać się zuchwale. Tamten
wrzeszczał coraz głośniej, sypiąc wymyślnymi groźbami, których
siwowłosy wiedział, że i tak nie odważy się wcielić w życie.
- Śmiecie tacy jak ty nie powinni istnieć – powiedział oscentacyjnie,
po czym plunął mu bezczelnie w twarz, co przelało czarę
goryczy.
Mężczyzna zareagował dokładnie tak, jak się tego spodziewał.
Nie panując nad swoimi emocjami powtórnie posłużył się
sztyletem. Rzucił się na niego ze spojrzeniem pełnym nienawiści.
Tym razem jego oczy pozostawały otwarte, mógł więc widzieć jego
zamroczony złością wzrok. To tylko utwierdzało go we
wcześniejszych przekonaniach. Nie zmieniło to jednak faktu, że
Manabu zachowywał się jak wściekły pies, który za wszelką cenę
chciał rozszarpać swoją ofiar. Wymachiwał ostrzem nie zdając
sobie sprawy z tego co robi. Był zupełnie zaślepiony szałem.
Zadawał Hidanowi serię losowo padających ciosów, które tworzyły
zarówno lekkie zadrapania, jak i znacznie głębsze rany. Tak też
siwowłosy miał już sporą szramę na policzku oraz liczne
rozcięcia na całym ciele, z których płynęły czerwone strużki.
W miarę tego, jak jego dręczyciel tracił nad sobą kontrolę,
Hidan cieszył się coraz bardziej, co miało wyraz na jego twarzy,
na której gościł tym większy uśmiech. Wszystko szło idealnie po
jego myśli. Prawdę mówiąc, myślał, że jednak będą jakieś
problemy, lecz nic na to nie wskazywało. Wprost przeciwnie. Nie
minęło parę chwil, a Manabu nawet nie zauważył, kiedy to
wiedziony szczytem swojej złości ciął na oślep, przypadkowo
naciął dosyć znacznie sznur, którym związany był jego
zakładnik.
Hidan tylko na to czekał. Jak już wcześniej trafnie
stwierdził, Manabu nie był zawodowym mordercą, ale też na pewno
nie należał do doświadczonych porywaczy. Sznur jakim go
unieruchomił był stosunkowo słaby. Kiedy został nacięty w dosyć
zaocznym stopniu, nie stanowił już żadnej przeszkody dla silnego
mężczyzny. Dlaczego nie przykuł go łańcuchem albo chociaż jakąś
mocniejszą liną? Czyżby był aż tak naiwny?
Siwowłosy naprężył mięśnie jak tylko mógł najbardziej.
Chwila wysiłku wystarczyła, by mizerny sznur ustąpił. Zaraz po
tym osunął się na dół, a Hidan mógł uwolnić swoje dłonie, co
też zrobił. Próbował szybko podnieść się, lecz nie udało mu
się to. Zbyt długo znajdował się w niewygodnej pozycji na ziemi i
czuł, że jego nogi są całe zdrętwiałe. Błyskawicznie jednak
obmyślił jak temu zaradzić. Podciągnął się o kraty, które
znajdowały się tuż za nim przez cały czas. Kiedy wykonywał tę
czynność, syknął. Przez przypadek zawadził o wbity w jego pierś
sztylet, który w ten sposób nieznacznie się przesunął.
Kiedy stał przez chwilę, by pozbyć się nieprzyjemnego
odrętwienia, zauważył, że po drugiej stronie krat leży jego
kosa. Nie mógł się jednak w tej chwili do niej dostać, bo kraty,
które służyły mu obecnie za podporę, w rzeczywistości były
czymś w rodzaju bramy, w dodatku zamkniętej na kłódkę. Nie było
innego wyjścia jak znaleźć inny sposób.
Spojrzał na Manabu. Tego widocznie opuściła już cała
szaleńcza wściekłość, kiedy zorientował się, że jego więzień
zdołał się uwolnić. Teraz stał kilka kroków przed nim,
wpatrując się w niego oczami wielkości dwóch okrągłych spodków.
Jego wcześniejsze emocje przerodziły się nagle w niesprecyzowany
rodzaj przerażenia. Cały aż trząsł się ze strachu. I chyba
jedynie to nie pozwalało mu na natychmiastową ucieczkę.
Kiedy się jednak na to zdecydował, było już za późno. Hidan
orientując się, że oprócz niego i mężczyzny może być jeszcze
ktoś, o kim na razie nie ma pojęcia, nie wliczając tego, który w
nieprzyjemny sposób obudził go wcześniej, postanowił zareagować.
Jako że nie posiadał żadnej innej broni, wyciągnął ze swojej
piersi kunai, wbity tam wcześniej przez swojego oprawcę. Nie obyło
się bez wycieku sporej ilości krwi oraz ogromnego bólu, lecz
zignorował go. Natychmiast znalazł się tuż przy nagle pobudzonym
do ucieczki Manabu. Złapał go za ramię i zręcznie odwrócił w
swoją stronę, tak, że mógł zobaczyć jego zatrwożoną twarz.
Zaśmiał się triumfalnie podnosząc swoją zdobycz do góry za
kołnierz. Miał go zabić od razu, ale było coś, co nie dawało mu
spokoju.
- Wilk złapał swoją owieczkę – szydził. Sprawiało mu to
prawdziwą przyjemność. - Teraz to ja zadaję pytania –
zakomunikował. - Ilu was tu jest?
Manabu powiedział coś niewyraźnie. Siwowłosy stracił już
dawno całą cierpliwość. Bez ogródek uderzył go w twarz z całej
siły. Tamten tylko syknął z bólu.
- Mów – rozkazał.
- Coś koło d-dwudziestu o-osób – odpowiedział jąkając
się.
- Kim wy w ogóle jesteście? Co to za miejsce?
- Z-złodziejami. To podziemia wioski...Nie zabijaj mnie!
Proszę! - błagał. Z jego oczu lały się strumienie łez.
- Czego ode mnie chcieliście?
- Myśleliśmy, ż-że zarobimy n-n-na informacjach.
- Tak sami z siebie? Czy ktoś wam to zlecił?
Manabu zawahał się. Hidan dał mu więc do zrozumienia kolejnym
mocnym uderzeniem, że to nie pora na takie rozterki.
- P-przyszedł człowiek...powiedział co mamy zrobić...że
przyjdzie ktoś z Akatsuki. Że mamy go złapać i wypytać o
wszystko. Że się nie będzie niczego s-s-spodziewał – głośno
przełknął ślinę – i że da nam dużo pieniędzy...
- Kim był ten człowiek? I co to był za dziwny gaz? - Hidan
skrzywił się na myśl o niebieskim kolorze jaki wtedy zobaczył.
- Nie wiem...
Kolejne uderzenie, tym razem w brzuch. W ustach ofiary pojawiła
się krew.
- T-ten g-gaz. On nam go dał! Powiedział, ż-że to do
spara-sparaliżowania, że przez to uda nam się złapać...Ale nie
wiem kim on był! Nie powiedział! Naprawdę!
Zamyślił się na moment.
- Przyszedł sam?
- Tak!
- Jak wyglądał?
- Cały czas miał na głowie kaptur...i płaszcz miał ciemny,
granatowy. Z dziwnym wzorem... Błagam, nie rób mi krzywdy!
Hidan lekko przejechał ostrzem po jego policzku, po czym zlizał
niewielka ilość krwi, która na nim została.
„Najwyższa pora rozpocząć rytuał. Jashin nie może dłużej
czekać.” pomyślał.
- Krzywdy? Nie, nie zrobię – śmiał się, rzucając go mocno
na leżące pod ścianą skrzynie, by móc spokojnie nakreślić
krąg.
***
Muszę przeprosić za to, że spóźniłam się z dodaniem rozdziału. Naprawdę, jest mi bardzo przykro. Nie miałam czasu, żęby go spraedzić, a nie chciałam wstawaić go bez tego. Mimo tego, założę się, że nadal jest tam masa błędów. No cóż, mam nadzieję, że komuś sposoba się bez względu na to :)
Dzięki za powiadomienie. Rozdział bardzo mi się podobał, również długość była zadowalająca. ;3
OdpowiedzUsuńZdziwiłam się, że Hidan dał się tak łatwo złapać w zasadzie słabym ludziom, ale jednak wszystko się wyjaśniło. Tylko teraz pojawia się pytanie kim jest osoba, która chciała informacji o Akatsuki? Czuję, że będzie bardzo ciekawie. ;D Już się nie mogę doczekać.
Uwielbiam teksty Hidana, momentami powalają na kolana, ale to co podobało mi sie chyba najbardziej to ostatni fragment rozdziału.
"Krzywdy? Nie nie zrobię." - no cóż, jednak jego słowa mijają się z prawdą. ;D
Błędów nie zauważyłam, być może dlatego, że się bardzo wciągnęłam, albo ich po prostu nie było. :3
Czekam na następny rozdział i życzę ci dużo weny i czasu do pisania. Pozdrawiam. ;*
Dziękuję za miły komentarz :)
UsuńTo że dał się im złapać rzeczywiście było dziwne. Nawet on sam był tym zaskoczony ^^
Co do tej osoby, mogę zdradzić, że na pewno jeszcze się pojawi, prawdopodobnie nawet całkiem szybko.
Teksty Hidana staram się, żeby nie były aż tak drętwe, ale jakoś nigdy nie jestem z nich zadowolona ;p
Pierwsze co powiem to masz ZAJEBISTY szablon. Bo inaczej nie mogę nazwać. Kto Ci go wykonywał?
OdpowiedzUsuńRozdziały piszesz długie. Co bardzo mi się spodobało. Opowiadanie jest tak ciekawe, że dla mnie to rozdziały są krótkie, a czemu? Bo mnie tak wciągnęły. Ogólna historia jest ciekawa :) Jest to pierwsze opowiadanie jakie czytam z Hidanem :)
Lubię Hidana i te jego teksty w ogóle jego całe zachowanie jest zabójcze :D W cale nie zdziwiłam się, że tak szybko złapali Hidana. On taki głupkowaty też momentami jest xD
Jestem ciekawa dalszych losów! dodaje do linków bo jak mi się naprawdę podoba to już dodaję :) I czekam na następny :*
Szablon wykonałam sama :) Jak na razie skupiłam się tylko na ngałówku, resztę miałam dokończyć później. Z tym, że cąły czas to dopracowuję, więc jeszcze trochę zejdzie, nim cokolwiek zmienię :)
UsuńDziękuję :) Miło mi, że Ci się podoba. Mam nadziję, że kolejne rozdziały rówienież Cię nie zawiodą :)
Nie ukrywam szablon masz piękny :)
Usuń